Το γονικό στυλ και η επίδραση του στα παιδιά έχει μελετηθεί αρκετά από τους ερευνητές καθώς αποτελεί έναν πολύ σημαντικό παράγοντα ψυχικής υγείας.
Η Baumrind πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη της έρευνας σχετικά με τις επιπτώσεις του γονικού στυλ στα παιδιά και περιέγραψε έναν αριθμό διαφορετικών μορφών ανατροφής παιδιών. Οι τέσσερις τύποι ανατροφής είναι ο αυταρχικός, ο αδιάφορος, ο ανεκτικός και ο δημοκρατικός. Η διαφοροποίηση αυτή βασίζεται στις διαφορετικές γονικές αντιλήψεις και αξίες, στην διαφορετική φιλοσοφία ζωής και συμπεριφοράς. Πολλοί παράγοντες έχουν καταγραφεί να παίζουν ρόλο για τον τρόπο ανατροφής των παιδιών, όπως για παράδειγμα ο χαρακτήρας του γονέα, το μορφωτικό του επίπεδο, οι εμπειρίες των ίδιων των γονέων όταν ήταν παιδιά ή η ιδιοσυγκρασία του παιδιού.
Στο συγκεκριμένο κουΐζ, θα λάβετε μια απάντηση κατά προσέγγιση για το αν ανήκετε στο δημοκρατικό στυλ διαπαιδαγώγησης. Αυτού του είδους η διαπαιδαγώγηση βασίζεται στον σεβασμό και στην αγάπη και σχετίζεται με θετικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών σας, τόσο όσο είναι παιδιά, αλλά και κατά την ενήλικη ζωή τους. Αυτό που είναι σημαντικό να γνωρίζετε είναι ότι πολλές φορές οι γονείς μπορεί να έχουν στοιχεία και από τους υπόλοιπους τύπους ανατροφής. Ένας όμως τύπος είναι ο κυρίαρχος. Αν ο κυρίαρχος τύπος ανατροφής που εφαρμόζετε είναι ο δημοκρατικός, τότε θα το μάθετε σε λίγο. Ακόμα όμως κι αν δεν είναι, προσπαθώντας να αλλάξετε κάποιες συμπεριφορές καθημερινά με την καθοδήγηση ειδικού, θα βελτιώσετε τη σχέση με το παιδί σας και θα το βοηθήσετε να νιώθει ικανό και ευτυχισμένο.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη από οριοθέτηση και αγάπη για να γίνουν υπεύθυνα άτομα.
Συνήθως όταν δεν διαβάζει όσο πρέπει, του αφαιρώ μια παροχή π.χ το παιχνίδι στον υπολογιστή.
Με κουράζει η γκρίνια του παιδιού μου και κάνω ό,τι μπορώ για να την αποφύγω. Κάποιες φορές επιλέγω να είμαι εκτός σπιτιού.
Δεν έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις από το παιδί μου. Μπορεί να κρίνει μόνο του πώς να συμπεριφερθεί.
Ο θυμός του παιδιού μου, είναι ευκαιρία για συζήτηση.
Όταν το παιδί μου έχει ένα πρόβλημα, το ενθαρρύνω να βρει τη λύση μόνο του.
Τα παιδιά που θυμώνουν, δεν σέβονται τους γονείς τους.
Όταν το παιδί μου είναι θυμωμένο, σκέφτομαι «γιατί να μην μπορεί να δεχτεί τα πράγματα όπως έχουν;»
Δεν υπάρχουν πολλά που να μπορείς να προσφέρεις σε ένα θυμωμένο παιδί, εκτός από το να μην του δίνεις σημασία.
Θέλω το παιδί μου να θυμώνει και να υπερασπίζεται τον εαυτό του.
Όταν το παιδί μου είναι θυμωμένο, θέλω να μάθω τι σκέφτεται.
Οι γονείς δεν πρέπει να λένε συγγνώμη, γιατί μετά τα παιδιά τους εκμεταλλεύονται.
Δεν μου αρέσει να λέω «όχι» σε ό,τι μου ζητάει το παιδί μου.
Όταν το παιδί μου θυμώνει, είναι μια ευκαιρία να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο.
Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζω τη στοργή και την αγάπη μου στο παιδί μου και παράλληλα να κατευθύνω την συμπεριφορά του.
Ένα παιδί που δείχνει θυμό έχει νευρικό χαρακτήρα.
Δεν θεωρώ τη λύπη ενός παιδιού μια ευκαιρία να του διδάξω κάτι. Θα μάθει μεγαλώνοντας.
Είναι σημαντικό για μένα, να βοηθήσω το παιδί μου να μάθει να αποφασίζει για τον εαυτό του.
Όταν το παιδί νιώθει αδικημένο ή θυμωμένο εξαιτίας μου, είμαι πρόθυμος να ζητήσω συγγνώμη και να διορθώσω το σφάλμα μου.
Το παιδί μου, θέλω να μεγαλώσει με απόλυτη ελευθερία.
Όταν αισθάνομαι θυμωμένος, για να μην πληγώσω το παιδί μου με τα λόγια μου, περιμένω λίγο και ξανασυζητώ μαζί του, όταν νιώθω ήρεμος.
